Przesyłanie tekstów

Wytyczne dla autorów

Podstawowe informacje dla autorów

Nowe teksty przesyłamy do Redakcji wyłącznie poprzez stronę internetową https://www.ejournals.eu/SJ/, wykorzystując ikonkę „Zgłoś tekst”, znajdującą się w górnym menu tej strony po prawej.

Nadesłany tekst nie powinien być nigdzie wcześniej publikowany, tak w całości, jak i w części, zarówno w edycji drukowanej jak też w elektronicznej, a także nie powinien być równocześnie złożony u innego wydawcy.

Formularz oświadczeń w sprawie oryginalności publikacji i ghostwriting oraz umowa wydawnicza znajdują się na stronie www czasopisma. Formularz i umowę należy wypełnić, wydrukować i podpisać, a następnie ich skan lub oryginał odesłać na adres redakcji (zob. poniżej).

Nadsyłane artykuły:

W czasopiśmie publikowane są artykuły naukowe w językach polskim lub angielskim spełniające wymogi oryginalności i istotnego wkładu w swoją dziedzinę wiedzy po ocenie redakcyjnej oraz pozytywnym przejściu procesu recenzyjnego. Artykuły są recenzowane przez dwóch niezależnych recenzentów afiliowanych w jednostkach innych niż autora tekstu, a w przypadku tekstów obcojęzycznych co najmniej jeden z recenzentów jest afiliowany w instytucji zagranicznej mającej siedzibę w innym państwie niż państwo zamieszkania autora artykułu. Recenzenci powoływani są przez redaktora tematycznego po ewentualnej konsultacji z członkami rady redakcyjnej. W procesie recenzji zachowujemy zasadę podwójnej anonimowości: autorów i recenzentów (tzw. double-blind review). Wszystkie recenzje mają formę pisemną i muszą się kończyć jednoznaczną konkluzją: (a) o dopuszczeniu do druku, (b) o warunkowym dopuszczeniu do druku po wskazanych korektach, bądź (c) o odrzuceniu. Treść recenzji, po ewentualnych skrótach, może być przekazywana autorom. Ostateczna decyzja o przyjęciu tekstu do publikacji lub odrzuceniu, podejmowana jest wspólnie przez redakcję pisma na podstawie dwóch zewnętrznych recenzji i rekomendacji redaktora tematycznego.

Objętość artykułu powinna się zawierać w przedziale 50-80 tysięcy znaków łącznie z przypisami. W przypadku tekstu dłuższego redakcja zastrzega sobie możliwość warunkowania publikacji po dokonaniu skrótów przez autora. Redakcja rozważy publikację tekstu dłuższego niż 80 tysięcy znaków w wyjątkowych przypadkach, gdy artykuł oceniony zostanie jako wybitnie wartościowy.

Autor powinien załączyć wykaz pełnych adresów bibliograficznych publikowanych opracowań wykorzystanych w artykule (wykaz ten nie jest wliczany do objętości artykułu).

Recenzje:

Czasopismo publikuje również recenzje i artykuły recenzyjne aktualnych, ważnych książek z dziedziny polskiej judaistyki. Interesują nas zarówno książki polskich autorów poświęcone różnym obszarom judaistyki, jak i prace zagraniczne, o ile dotyczą aspektów historii i kultury Żydów polskich. Artykuły recenzyjne obejmujące kilka książek powinny dostarczyć czytelnikom aktualny stan wiedzy z danego obszaru tematycznego lub przegląd problemów zawartych w omawianych publikacjach. Zachęcamy autorów i wydawców do nadsyłania prac do recenzji. Prosimy też potencjalnych recenzentów o kontakt z redakcją w sprawie ewentualnych książek do omówienia na naszych łamach. Objętość recenzji nie powinna przekraczać 12 tysięcy znaków, a artykułów recenzyjnych 24 tysięcy znaków.

Forma artykułu

Prosimy o nadsyłanie artykułów w formatach MS Office (Word) lub Open Office złożone krojem Times New Roman (CE) 12 punktów, o interlinii 1,5, bez opcji przenoszenia wyrazów. Jeżeli plik zawiera niestandardowe kroje pisma, należy je opisać w osobnym pliku, a następnie przesłać jego wydruk wraz z wydrukiem całego artykułu (i ewentualnego materiału ilustracyjnego) na adres:

Redakcja „Studia Judaica. Półrocznik”
Polskie Towarzystwo Studiów Żydowskich
c/o Instytut Judaistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego
ul. Józefa 19
31-056 Kraków
studiajudaica.pl@gmail.com

Artykuły nie zawierające niestandardowych krojów pisma ani materiału ilustracyjnego nie muszą być przesyłane w formie papierowej, wystarczy ich forma elektroniczna.

Ilustracje, tabele i wykresy należy dołączyć w osobnych, jasno oznakowanych plikach, a miejsce ich ulokowania zaznaczyć w tekście głównym w nawiasie kwadratowym, np. [tutaj ilustracja 7]. Podpisy pod ilustracje oraz informacje o ich pochodzeniu należy zebrać na końcu artykułu w formie ponumerowanego wykazu. Autor artykułu jest odpowiedzialny za dostarczenie obrazów w wersji elektronicznej o odpowiedniej jakości (rozdzielczość co najmniej 300 dpi), w formacie jpg lub tif, oraz za pozyskanie praw autorskich do reprodukcji dołączonych przezeń ilustracji; kopie zezwoleń prosimy dostarczyć do redakcji. Liczbę ilustracji należy ograniczyć do niezbędnego minimum. Ilustracje są zamieszczane w wersji papierowej czasopisma jako druk czarno-biały, natomiast w wersji elektronicznej – w naturalnych kolorach.

Do artykułów należy załączyć (w osobnym pliku) krótką notkę o autorze wg schematu:

• imię i nazwisko,
• nr ORCID
• miejsce(a) zatrudnienia (afiliacja),
• adres e-mail.

W opisie pliku jak i w samym artykule nie należy podawać swojego imienia i nazwiska, ani innych informacji identyfikujących (np. zob. mój artykuł…), jako że redakcja nie ujawnia recenzentom nazwisk autorów recenzowanych tekstów. Ewentualne podziękowania oraz odwołania do swych wcześniejszych prac autor powinien włączyć do artykułu po recenzjach i akceptacji tekstu do publikacji.

Każdy artykuł powinien być też opatrzony angielskojęzycznym abstraktem o długości ok. 100 wyrazów, angielskim tłumaczeniem tytułu oraz 3-8 słowami kluczowymi po polsku i angielsku.

Zasady szczegółowe

Zachęcamy do podziału artykułów na podrozdziały oraz do stosowania śródtytułów. Śródtytuły powinny być krótkie (idealnie 1-3-wyrazowe) i jasno sygnalizować treść podrozdziału.

Cytaty o długości do 3 linii tekstu (ok. 200 znaków) przytacza się in continuo pismem prostym, w cudzysłowie apostrofowym („”). Cytaty w cytacie podawane są w cudzysłowie ostrokątnym (»…«). Cytaty dłuższe niż 200 znaków przytacza się w wydzielonym bloku bez znaków cudzysłowu, pismem prostym. Skróty w cytatach oznaczane są wielokropkiem ujętym w nawias kwadratowy. Dopowiedzenia redakcyjne w cytacie umieszczane są w nawiasie kwadratowym i pisane pismem prostym.

Teksty w językach stosujących alfabety inne niż łaciński (w tym hebrajski, jidysz i rosyjski) należy podać w uproszczonej transkrypcji z zastosowaniem polskich wieloznaków. Zasada ta dotyczy zarówno tekstu głównego, jak i przypisów. Jedynie w przypadku większych cytatów o długości powyżej 3 linii tekstu przytaczać je można krojami rosyjskimi/hebrajskimi w wydzielonym bloku. Każdy taki cytat powinien zostać przetłumaczony na język polski. W przypisie powinna znaleźć się uwaga wskazująca tłumacza, np.: Przekłady dokonane przez autora artykułu.

W transkrypcji wyrażeń jidyszowych należy stosować standard wymowy północno-wschodniej (tzw. standard YIVO), chyba że kontekst tekstu wymaga form innych (co zawsze należy w tekście wyjaśnić).

W transkrypcji z języka hebrajskiego za podstawę należy przyjąć standardową współczesną wymowę izraelską. Szwa na jest transkrybowane, chyba że wyrażenie bez szwy jest w języku polskim utrwalone. Dagesz nie jest oddawany przez zdwojenie znaku (Sukot, nie: Sukkot), chyba że dotyczy to hebrajszczyzny biblijnej lub formy w języku polskim utrwalonej i powszechnie stosowanej. He nieme nie jest transkrybowane. Przedimki, przyimki i spójniki pisane po hebrajsku razem z rzeczownikiem w transkrypcji łączyć należy łącznikiem (fr. tiret), np. szalom ha-bajt. Zarówno w transkrypcji z hebrajskiego, jak i z jidysz wielką literą oddawać należy tylko te wyrazy, których odpowiedniki po polsku zapisane byłyby w ten sposób (nazwy miejscowe, imiona, nazwiska, itd.), np. Teuda be-Israel, Ha-Szomer ha-Cair.

Daty należy zapisywać według następujących wzorów:

• 1 stycznia 2012 r. (nie 1 I 2012 r.; nie: 1.01.2012 r.)
• styczeń 2012 r. (nie: I 2012 r.)
• lata siedemdziesiąte XX w.
• druga dekada XVIII w.
• II połowa XIX w.
• XX-wieczny
• 212 r. p.n.e. (nie: p.n.Ch.)
• w. i r. zazwyczaj w formie skróconej, chyba że forma pełna jest potrzebna ze względów logicznych.
• W przypadku daty określonej według kalendarza żydowskiego należy podać jej juliański/gregoriański odpowiednik.
• Przedziały lat podajemy bez skracania drugiej liczby, np. 1914-1918, a nie: 1914-18. Zasada ta obowiązuje również wtedy, gdy obejmuje dwa sąsiadujące lata, np. 1830-1831. Wyjątkiem jest zapis daty obejmujący przełom roku, np. 1791/92. W przypadku dat niepewnych należy wyjaśnić to opisowo, np.: w 1791 lub 1792 r.

Sigla biblijne należy stosować zgodnie ze standardem czwartego wydania Biblii Tysiąclecia, na przykład: Rdz 48,14; Ps 1, 2-3; 2Krl 2,1-3,12.

W całym tekście należy stosować automatyczne przypisy dolne, a nie końcowe, o numeracji ciągłej od 1. Przypisy powinny być ograniczone do niezbędnego minimum (ok. 10-20% objętości tekstu), mieć przede wszystkim charakter informacji bibliograficznej, należy unikać przenoszenia do nich informacji rzeczowych, biograficznych czy terminologicznych. W uzasadnionych przypadkach przypis obejmować może niewielkie dygresje. Pierwsze imiona autorów, tłumaczy, redaktorów itp. podawać należy w pełnej formie. Imiona i nazwiska redaktorów, tłumaczy itp. należy podawać w formie podstawowej w mianowniku niezależnie od tego, w jakiej formie występują na stronie tytułowej (np. red. Krzysztof Mikulski, Agnieszka Zielińska-Nowicka, nie: pod red. Krzysztofa Mikulskiego i Agnieszki Zielińskiej-Nowickiej). Odsyłacze, o ile to możliwe, należy umieszczać na końcu zdania.

Przykładowe przypisy (proszę zwrócić uwagę na interpunkcję, skróty, kursywę, spolszczenia):

Książka:

Chone Shmeruk, Legenda o Esterce w literaturze jidysz i polskiej. Studium z dziedziny wzajemnych stosunków dwóch kultur i tradycji, tłum. Monika Adamczyk-Garbowska, Warszawa 2000, s. 120-123.
Majer Bałaban, Historia Żydów w Krakowie i na Kazimierzu 1304-1868, t. 1, Kraków 1931, s. 103-105.

Artykuł naukowy w tomie autorskim:

Shmuel Werses, Be-ikwotaw szel ha-chibur "Machkimat peti" ha-awud, [w:] tenże, Megamot we-curot be-sifrut ha-haskala, Jeruszalajim 1990, s. 379-397.

Artykuł naukowy w tomie zbiorowym:

Jakub Goldberg, Żydzi polscy XVIII wieku atrakcją dla cudzoziemców, [w:] Między Zachodem a Wschodem. Etniczne, kulturowe i religijne pogranicza Rzeczpospolitej w XVI-XVIII wieku, red. Krzysztof Mikulski, Agnieszka Zielińska-Nowicka, Toruń 2005, s. 291.
Harris Bor, Enlightenment Values, Jewish Ethics: The Haskalah's Transformation of the Traditional Musar Genre, [w:] New Perspectives on the Haskalah, red. Shmuel Feiner, David Sorkin, London-Portland 2001, s. 48-63.

Artykuł naukowy w czasopiśmie:

Roman Brandstaetter, Tragedia Juliana Klaczki, „Miesięcznik Żydowski” 2 (1932), nr 2, s. 383-412.
Adam Teller, The Legal Status of the Jews on the Magnate Estates of Poland-Lithuania in the Eighteenth Century, „Gal-Ed” 15-16 (1997), s. 41-63.
Uwaga: Tytuły czasopism zapisujemy bez dodatków, np. „Gal-Ed”, nie „Gal-Ed. On the History of the Jews in Poland”.
Uwaga: Liczby rzymskie w numeracji wydawnictw ciągłych zastępujemy arabskimi, czyli: 39 zamiast: XXXIX.

Teksty z czasopism popularnych:

Salezy Majmon, Luźne kartki. Z dziejów rozkrzewienia się u nas chasydyzmu, „Izraelita” 29 (1894), nr 40, s. 329.
Jakób Tugendhold (wspomnienie pośmiertne), „Izraelita” 6 (1871), nr 16, s. 130-131.

W przywoływanych nienaukowych publikacjach z internetu adres internetowy powinien być poprzedzony opisem analogicznym do adresu bibliograficznego, np.:

Jerzy Więch, Likwidacja dzielnicy żydowskiej na Wieniawie, [wywiad, nagrała Marta Grudzińska, 20 października 2002], [w:] Ośrodek Brama Grodzka – Teatr NN, www.tnn.pl/himow_relacja.php?idhm=155&f_2h_relacjePage=2 [dostęp: tu data, np. 12 grudnia 2012].

Adresy rękopisów i niepublikowanych źródeł archiwalnych powinny zawierać następujące elementy: nazwisko i imię autora – jeśli podane, tytuł źródła [jeśli nie posiada, tworzymy sami, ujmując w nawiasy kwadratowe], data powstania źródła, nazwa biblioteki/archiwum, nazwa zespołu archiwalnego, sygnatura źródła, strony, np.:

Odpowiedzie Statystycznego Opisu Miasta Tarnogroda, 1860, Archiwum Państwowe w Lublinie [dalej: APL], Rząd Gubernialny Lubelski [dalej: RGL], Adm., sygn. 1672, s. 186-196.
Mikołaj Stworzyński, Opisanie statystyczno-historyczne dóbr Ordynacji Zamoyskiej przez archiwistę ..., 1834, Biblioteka Narodowa w Warszawie, Biblioteka Ordynacji Zamojskiej, rkps nr 1815.

W przypadku, gdy cytowane źródła nie mają charakteru dzieł autorskich, opis można ograniczyć do nazwy archiwum, nazwy zespołu archiwalnego, sygnatury źródła i stron, np.:

Archiwum Główne Akt Dawnych, Centralne Władze Wyznaniowe, sygn. 1441, s. 2-14.

Pełna informacja bibliograficzna o dziele umieszczana jest tylko przy pierwszym odnotowaniu pracy, potem stosować należy skrót, np.:

Tamże, s. 82-84. [jeśli autor powołuje się na dzieło wymienione w przypisie bezpośrednio poprzedzającym]
Brandstaetter, Tragedia…, s. 397.
Bałaban, Historia Żydów w Krakowie…, t. 1, s. 23.
Zob. przyp. 48.

Przy kolejnym wystąpieniu nazwiska autorstwa/redaktora, nazwisko to zastępujemy słowem tenże/taż, np.

Gershom Scholem, The Righteous One, [w:] tenże, The Mystical Shape of the Godhead, New York 1991, s. 88-139.

Albo:

Stanisław Vincenz, Na wysokiej połoninie, t. 3: Barwinkowy wianek, London 1979; tenże, Spotkanie z chasydami, [w:] tenże, Tematy żydowskie, Gdańsk 1993, s. 19-29.

Zasada ta obowiązuje tylko wewnątrz jednego przypisu. Jeśli powtórzenie następuje między kolejnymi przypisani, imię i nazwisko autora należy powtórzyć.

Każdy artykuły powinien także zawierać bibliografię załącznikową obejmującą wszystkie adresy bibliograficzne zamieszczone w przypisach według schematu:

Bibliografia

Archiwum Państwowe w Lublinie, Rząd Gubernialny Lubelski, sygn. 1672.

Biblioteka Narodowa w Warszawie, Biblioteka Ordynacji Zamojskiej, rkps nr 1815.

Majmon Salezy, Luźne kartki. Z dziejów rozkrzewienia się u nas chasydyzmu, „Izraelita” 29 (1894), nr 40.

Jakób Tugendhold (wspomnienie pośmiertne), „Izraelita” 6 (1871), nr 16.

Bałaban Majer, Historia Żydów w Krakowie i na Kazimierzu 1304-1868, t. 1, Kraków 1931.

Bor Harris, Enlightenment Values, Jewish Ethics: The Haskalah's Transformation of the Traditional Musar Genre, [w:] New Perspectives on the Haskalah, red. Shmuel Feiner, David Sorkin, London-Portland 2001.

Goldberg Jakub, Żydzi polscy XVIII wieku atrakcją dla cudzoziemców, [w:] Między Zachodem a Wschodem. Etniczne, kulturowe i religijne pogranicza Rzeczpospolitej w XVI-XVIII wieku, red. Krzysztof Mikulski, Agnieszka Zielińska-Nowicka, Toruń 2005.

Teller Adam, The Legal Status of the Jews on the Magnate Estates of Poland-Lithuania in the Eighteenth Century, „Gal-Ed” 15-16 (1997).

Werses Shmuel, Be-ikwotaw szel ha-chibur "Machkimat peti" ha-awud, [w:] tenże, Megamot we-curot be-sifrut ha-haskala, Jeruszalajim 1990.

Więch Jerzy, Likwidacja dzielnicy żydowskiej na Wieniawie, [wywiad, nagrała Marta Grudzińska, 20 października 2002], [w:] Ośrodek Brama Grodzka – Teatr NN, www.tnn.pl/himow_relacja.php?idhm=155&f_2h_relacjePage=2 [dostęp: tu data, np. 12 grudnia 2012].