Terroryzm - studia, analizy, prewencja

Zabezpieczenie placówek oświatowych przed aktywnym zabójcą na przykładzie Stanów Zjednoczonych Ameryki. Dobre praktyki i rekomendacje

Katarzyna Amrozy — 2024-10-15

Szkoły oraz uczelnie (tak jak i inne dostępne dla ludzi miejsca) mogą stanowić cel zainteresowania różnych sprawców, a to niebezpieczeństwo wydaje się obecnie wyższe niż jeszcze kilka lat temu. Celem artykułu jest wskazanie głównych elementów i propozycji zabezpieczeń placówek oświatowych przed atakami aktywnych zabójców, jakie są rekomendowane w Stanach Zjednoczonych, a następnie, na tej podstawie, wskazanie potencjalnych rozwiązań, które mogłyby zostać wprowadzone w polskich jednostkach. Dotyczą one zarówno zabezpieczeń fizycznych, jak i szeroko rozumianej profilaktyki oraz monitorowania zagrożeń.

Recenzja książki: Bruce Hoffman, Jacob Ware, God, Guns, and Sedition

Katarzyna Maniszewska — 2024-10-15

Recenzja książki: Bruce Hoffman, Jacob Ware, God, Guns, and Sedition

KSZTAŁTOWANIE SPOŁECZNEGO ODBIORU INWIGILACJI – PROPOZYCJE ROZWIĄZAŃ

Bartosz Bochyński — 2024-10-15

Artykuł poświęcony został propozycjom działań mających na celu kształtowanie pożądanego odbioru inwigilacji przez polskich obywateli . Poruszono kwestie terminologii, wpływu zaufania do służb specjalnych i instytucji je nadzorujących na podejście społeczne do zagadnienia inwigilacji, odpowiedniego sposobu myślenia oraz świadomości społeczeństwa. Proponowane rozwiązania to między innymi prowadzenie kampanii społecznych ukazujących korzyści z funkcjonowania kontroli operacyjnej, podnoszenie świadomości społeczeństwa na temat konieczności stosowania konkretnych czynności w zapewnianiu bezpieczeństwa oraz rozwój edukacji antyterrorystycznej w Polsce. Celem tych działań jest zmniejszenie podejrzliwości i lęku wobec działań służb i zwiększenie społecznej akceptacji dla kontroli operacyjnej. We współczesnym świecie współpraca ze społeczeństwem jest filarem skuteczności instytucji państwowych, szczególnie w tak newralgicznym obszarze jak bezpieczeństwo.

Prognozowanie zagrożeń terrorystycznych jako element systemu antyterrorystycznego

Tomasz Aleksandrowicz — 2024-10-15

Artykuł poświęcony jest problematyce prognozowania zagrożeń terrorystycznych i jego roli w systemie antyterrorystycznym państwa. Celem artykułu jest zaprezentowanie metodyki prognozowania zagrożeń terrorystycznych, podstawowych metod, technik i narzędzi znajdujących zastosowanie w tym procesie. Główną tezą artykułu jest stwierdzenie, że prawidłowo przygotowana prognoza pozwala na określenie z wysokim stopniem prawdopodobieństwa możliwości wystąpienia zagrożenia terrorystycznego, jednakże zawsze w takim przypadku mamy do czynienia z oszacowaniem takiej możliwości, a nie z pewnością poznawczą. W badaniach, których rezultatem jest prezentowany artykuł, zastosowano jako podstawową metodę badawczą analizę systemową.

Słowa kluczowe: prognozowanie – zagrożenia terrorystyczne – system antyterrorystyczny

Recenzja książki Katarzyny Maniszewskiej "Towards a New Definition of Terrorism: Challenges and Perspectives in a Shifting Paradigm"

Paulina Piasecka — 2024-10-15

Recenzja książki Katarzyny Maniszewskiej "Towards a New Definition of Terrorism: Challenges and Perspectives in a Shifting Paradigm" (wyd. Springer 2024)

Zarządzanie bezpieczeństwem prezydenta wobec zagrożeń o charakterze terrorystycznym

marcin lipka — 2024-10-15

W świecie VUCA działania o charakterze terrorystycznym prowadzące do zabójstwa politycznego są kształtowane przez dwa niezwykle złożone zbiory zmiennych będących przedmiotem ewolucji technologicznej: „motywacji” i „możliwości”. Służby ochrony odpowiedzialne za bezpieczeństwo prezydenta, stosują dwie podstawowe strategie ochrony oparte na ograniczaniu dostępności i ukrywaniu lokalizacji. Efektywne (skuteczne, ekonomiczne i korzystne) stosowanie tych strategii wymaga posiadania zdolności do adaptowania się do zmieniających się uwarunkowań środowiska bezpieczeństwa. Kluczowe znaczenie w działaniach ochronnych ma proces podejmowania decyzji zdeterminowany przez dostęp do informacji.

Konflikt żydowsko/izraelsko – palestyński. Historia i współczesność przemocy, która nie ma końca.

Krzysztof Izak — 2024-10-15

Konflikt żydowsko-palestyński trwa od ponad 100 lat. Jego źródłem była brytyjska polityka kolonialna i dynamicznie zwiększające się żydowskie osadnictwo w Palestynie, stanowiące realizację syjonistycznego projektu utworzenia żydowskiej siedziby narodowej. Towarzyszyły temu pogarszające się warunki bytowe Palestyńczyków i rodzący się wśród nich nacjonalizm, a wraz z nim konieczność oporu przeciwko Żydom i Brytyjczykom. W wyniku kolejnych aktów przemocy i negocjacji zmniejszało się terytorium palestyńskich Arabów. Wojna o Palestynę w latach 1947-1948 wymusiła ucieczkę setek tysięcy Palestyńczyków. Powstanie Izraela w 1948 r. stanowiło dla arabskiej ludności Palestyny prawdziwą klęskę (al-nakba), do dziś upamiętnianą jako najbardziej tragiczny okres w historii. W latach 50. i 60. zaczęły powstawać palestyńskie świeckie organizacje niepodległościowe: najpierw Al-Fatah, a później OWP. Okupacja przez Izrael terytorium Palestyny w wyniku wojny sześciodniowej w 1967 r. spowodowała rozwój kolejnych zbrojnych ugrupowań palestyńskich, dla których terroryzm stał się podstawową metodą walki. Umiędzynarodowiono przy tym działania terrorystyczne. Klęska Al-Fatah w Libanie w 1982 r. zmusiła kierownictwo organizacji do opuszczenia Bliskiego Wschodu i założenia kwatery głównej niedaleko Tunisu. W ten sposób Al-Fatah utracił kontrolę nad wydarzeniami w Palestynie. Zbiegło się to w czasie z islamizacją procesu niepodległościowego, któremu towarzyszyła religijna radykalizacja młodzieży żydowskiej wywodzącej się głównie ze środowisk osadniczych. Nie ustawał przy tym proces kolonizacji Zachodniego Brzegu Jordanu. W tych warunkach rozwinął się Palestyński Islamski Dżihad i powstał Hamas. Izrael początkowo wspierał Hamas widząc w nim możliwość odciągnięcia młodzieży od Al-Fatah. Jednak pierwsza intifada, nad którą kierownictwo zaczęli przejmować islamiści, skierowana była przeciwko Izraelowi. Radykałowie muzułmańscy zyskiwali coraz większe poparcie i zdołali przejąć większą część pomocy płynącej od państw znad Zatoki Perskiej. OWP uznała, że odbuduje pozycję w społeczeństwie rozmowami pokojowymi z Izraelem, które zakończyły się we wrześniu 1993 r., podpisaniem Porozumień z Oslo. Miały one stworzyć fundament pod budowę Autonomii Palestyńskiej. Hamas od początku torpedował rozmowy pokojowe i odciął się od Porozumień. Masakra Palestyńczyków w Hebronie przeprowadzona w lutym 1994 r. przez żydowskiego fanatyka doprowadziła do odwetowych ataków terrorystycznych Hamasu. Z kolei efektem sprzeciwu ultrareligijno-nacjonalistycznych kręgów żydowskich wobec porozumień z Palestyńczykami było zamordowania w listopadzie 1995 r. premiera Izraela Icchaka Rabina przez żydowskiego radykała. W lipcu 2000 r. załamały się izraelsko-palestyńskie rozmowy pokojowe w Camp David. Społeczeństwo palestyńskie, zniechęcone brakiem efektów procesu pokojowego i rozgoryczone trudnymi warunkami życia, wznieciło kolejne powstanie, zwane intifadą Al-Aksa. Wzięły w nim udział świeckie i religijne ugrupowania palestyńskie. Reakcją Izraela było zlikwidowanie w marcu 2004 r. przywódcy Hamasu, Ahmeda Jasina, a w następnym miesiącu jego następcy, Abdela Aziza ar-Rantisiego. Śmierć Arafata w listopadzie 2004 r. uznano za koniec drugiej intifady. Zastąpił go Mahmud Abbas, który do dziś jest prezydentem Autonomii Palestyńskiej. W styczniu 2006 r. Hamas wygrał wybory parlamentarne w Autonomii Palestyńskiej i utworzył rząd. Wynik wyborów był nie do przyjęcia dla Al-Fatahu i Zachodu, w związku z czym Al-Fatah odsunął Hamas od władzy na Zachodnim Brzegu Jordanu, natomiast w Strefie Gazy Hamas rozgromił Al-Fatah. Wydarzenia te doprowadziły do trwałego podziału terytorium Palestyny i blokady Strefy Gazy. Od tego czasu wielokrotnie dochodziło do rakietowego ostrzału Izraela ze strony Hamasu i PID, na co izraelskie siły zbrojne odpowiadały kolejnymi operacjami wojskowymi. Wraz nimi następowała radykalizacja społeczeństwa Izraela, które straumatyzowane palestyńskim terroryzmem miało dość kolejnych rozmów pokojowych i rozwiązania dwupaństwowego. Skończyły się one właściwie wraz z odsunięciem od władzy izraelskiej lewicy. Izraelczycy kolejne rządy powierzali Beniaminowi Netanjahu (premier w latach 2009-2021 i ponownie od 2022 r.), uznając charyzmatycznego przywódcę Likudu za najlepszego gwaranta bezpieczeństwa państwa. Z kolei władze Autonomii Palestyńskiej, gdy zagraniczni mediatorzy wzywali do rozmów pokojowych, żądały zbyt dużo, by Izrael mógł do nich przystąpić. W tym samym czasie izraelscy osadnicy dynamicznie kolonizowali Terytoria Okupowane, oddzielone wysokim murem od terenów zamieszkałych przez Palestyńczyków. Ich problem przestał być poruszany nawet przez izraelską opozycję protestującą w 2023 r. przeciwko zamachowi rządu Netanjahu na niezależność sądownictwa. 7 października Hamas zaatakował Izrael z lądu i powietrza, zabijając ponad 1200 osób, głównie cywilów i biorąc ok. 240 zakładników. Była to największa i najbardziej spektakularna operacja palestyńska, w wyniku której Izrael poniósł największe straty, oczywiście poza regularnymi działaniami zbrojnymi w kolejnych wojnach z państwami arabskimi. Odpowiedzią państwa żydowskiego jest wciąż trwająca operacja w Strefie Gazy prowadzona w celu całkowitego zniszczenia Hamasu. Śmierć w tej wojnie poniosło już ponad 35 tys. Palestyńczyków oraz dokonano całkowitego zniszczenie infrastruktury Strefy Gazy.

Recenzja książki dr J. Cymerskiego pt. Współczesna formacja ochronna wobec zagrożeń terrorystycznych

Marek Cupryjak — 2024-10-15

Recenzja